اخوانیه و اخوانیهسرایی یکی از گونههای دیرپای ادبیات فارسی و جزو زیرشاخههای ادب غنایی است که شاعران از سدههای نخستین ادب فارسی، بدان توجه داشته‌اند. اخوانیه به اشعاری گفته میشود که میان دو شاعر که با یکدیگر رابطهی دوستی و برادری دارند، رد و بدل میشود. درونمایهی اخوانیهها بسیار گسترده است؛ امّا بیشتر حول محورهای: ستایش از دوستان اهل فضل و ادب، احوال‌پرسیهای دوستانه، شکوه و گلایههای خصوصی، شکایت از روزگار و اهل روزگار، طنز و طیبت و... میچرخد. پژوهشگران و محققان ادب فارسی اعتنای چندانی به این خرده‌ژانر ادبی نداشته‌اند و تحقیقات بسیار کمی در این زمینه به سامان رسانده‌اند. در این پژوهش، با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی، ضمن بررسی اجمالی تاریخچهی اخوانیه، نمونههای آن را در آثار شاعران معاصر بررسی و گونههای مختلف آن را دستهبندی کردهایم. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد گسترش ابزارهای گوناگون ارتباطی در روزگار معاصر، از رونق اخوانیهسرایی کم نکرده است. نیز، با وجود دگرگونی‌های بسیاری که ساخت و درونمایهی شعر فارسی در سده‌ی حاضر به خود دیده است و بسیاری از قالب‌های کهن و گونههای ادبی در برابر تحولات شعر نوگرا به ورطه‌ی فراموشی سپرده شده‌اند، شاعران معاصر به شکلی بسیار گسترده، به سنت اخوانیهسرایی توجه داشته‌اند.
)